Το γράμμα

Φίλιππος Γαλιάσος

Σου στέλνω κάθε βράδυ και από ένα γράμμα. Ερωτική επιστολή το λένε οι ερωτευμένοι. Σου στέλνω που λες κάθε βράδυ μια τέτοια επιστολή και από έξω σου γράφω να μην την διαβάσεις. Από μέσα ροζ, από έξω μαύρη. Από μέσα μια πραγματικότητα που ζει στα όνειρα και από έξω ένα όνειρο που ζει στην πραγματικότητα.

Την κρατάς και είναι ζεστή. Μόλις την έγραψα και σου λέω και σου γράφω το πόσο σε θέλω. Το πόσο θέλω, να σε θέλω. Και ενώ οι γραμμές είναι η μία κάτω από την άλλη, οι μέρες οι ίδιες ξεστρατίζουν πότε εδώ και πότε εκεί.

Αν ανοίξεις το γράμμα θα ξεπηδήσουν χάδια και φιλιά που δεν θα σε αφήσουν να κάνεις ρούπι για κάμποσες ώρες. Αν ανοίξεις το γράμμα θα θέλεις έρωτας να μην υπήρχε. Να ήταν κάπου αλλού και όχι εδώ. Τόσο κοντά σου η ανάσα του να είναι. Θα ήθελες ο έρωτας να συμβαίνει κάπου αλλού με τον ίδιο τρόπο που κάθεσαι και βλέπεις θρίλερ στην τηλεόραση στις δώδεκα το βράδυ.

Το γράμμα μου όμως είναι εκεί ακόμα. Εσύ δεν το έχεις ανοίξει ακόμα. Το σκέφτεσαι βλέπω και καλά κάνεις. Εσύ είσαι από άλλη πάστα φτιαγμένη. Είσαι για να σε ερωτεύονται, για να ανοίγεις γράμματα, να δίνεις ένα χαμόγελο και να λούζεσαι σε καταρράκτες. Έτσι σε φαντάζομαι κι εγώ. Γι’ αυτό σου γράφω τόσα γράμματα που κλειστά μένουν.

Φίλιππος Γαλιάσος

Γι' αυτό σας λέω κλάψτε

Η σιωπή της θλίψης είναι βαθιά χαρακιά, αν στερέψει 

το κλάμα δεν επουλώνεται η πληγή. Πεθαίνουμε σαν 

αδέσποτα σκυλιά κάθε μέρα.

Γι’ αυτό σας λέω κλάψτε...

Για την προδοσία, για τους ανθρώπους που είναι στο 

έλεος των μοναχικών στιγμών τους, γι’ αυτούς που δεν 

έχουν ιδανικά και μαραζώνουν στις φαρδιές πλάτες 

μιας πολυθρόνας, κουβαλώντας στην πλάτη όλους τους 

ανέμους της αιώνιας θλίψης τους.

Κλάψτε και για εκείνο το πολύ που αποκτήσατε στον 

έρωτα και το χάσατε γιατί κάποιο χέρι αποφάσισε να 

το κόψει ξαφνικά. Ίσως γιατί δεν ήξερε ότι το ξαφνικό 

είναι σαν τον θάνατο.

Κλάψτε, τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι 

κρατώντας δρεπάνια για να αποτελειώσουν και την 

έσχατη ελπίδα μας.

Κι εγώ σας υπόσχομαι ότι θα ξεκινήσω πρώτη. Ίσως 

γιατί είμαι μία από αυτές που ξέχασαν να κλαίνε.

Στέλλα Μαντωνανάκη

Ο συγγραφέας ως αναγνώστης

Δήμητρα Τράκα

"Αφού έκλεισε και τον τελευταίο φάκελο από τα γράμματα αναγνωστών που τις είχαν στείλει από τον εκδοτικό της οίκο, κοίταξε επάνω στο γραφείο της το καινούργιο της βιβλίο που είχε κυκλοφορήσει πριν λίγους μήνες. Αυτό το βιβλίο αφορούσε αυτό το γράμμα, αλλά και την έκφραση θαυμασμού προς το πρόσωπό της από μια αναγνώστρια.

Τόσα χρόνια, είχε λάβει απίστευτα πολλά μηνύματα αλλά και γράμματα από τους λίγο πιο ρομαντικούς, από την ημέρα που το πρώτο της βιβλίο είχε φτάσει στα χέρια των αναγνωστών. Όλα μιλούσαν για το πόσο την αγαπούσαν κι εξέφραζαν τον θαυμασμό για τη δουλειά της. Όλοι όμως είχαν κάτι κοινό μεταξύ τους. Έβρισκαν σε κάθε της βιβλίο στο πρόσωπο κάποιου ήρωα, τον ίδιο τους τον εαυτό. Ίσως χρειάστηκε να διαβάσει πολλές χιλιάδες γράμματα και μηνύματα για να το καταλάβει και η ίδια. 

Κοίταξε να δεις, που από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο, όλα λένε το ίδιο. Πως γίνεται αυτό; Εκείνη δεν ήξερε παρά μόνο ελάχιστους από τους θαυμαστές της, αν και είχε πολλές φορές ευχηθεί να μπορούσε να τους ευχαριστήσει όλους έναν-έναν από κοντά. Πώς γίνεται να γράφει τόσα χρόνια για όλους αυτούς που δεν γνωρίζει; Πώς γίνεται να δημιουργεί ιστορίες και να γίνεται κι αυτή μέλος της κάθε μίας, παίρνοντας ρόλο ενεργό και μάλιστα σε αυτά τα πρόσωπα να τοποθετούνται και τόσοι άλλοι;

Συνέντευξη της Ροδούλας Σερδάρη-Παπαϊωάννου στο ηλεκτρονικό περιοδικό "Ανθρώπων Έργα"

Η Ροδούλα Σερδάρη - Παπαϊωάννου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Λευκωσία της Κύπρου. Από πολύ μικρή ηλικία είχε έμφυτο ταλέντο στην μουσική. Έτσι τελειώνοντας το λύκειο αποφάσισε να σπουδάσει σε αυτό το οποίο λάτρευε. Αργότερα γνώρισε τον σημερινό της σύντροφο τον κ. Ιωάννη Παπαϊωάννου, κλασσικό κιθαρίστα και τον ακολούθησε στην Αθήνα. Έναν άνθρωπο που όλα αυτά τα χρόνια είναι δίπλα της και την στηρίζει έμπρακτα. Έχει αφιερώσει όλη της την ζωή στα παιδιά τα οποία και λατρεύει. Είναι μια εξαιρετική προσωπικότητα με ήθος.

Η Ροδούλα Σερδάρη - Παπαϊωάννου εργάζεται σαν μουσικοπαιδαγωγός και έχει εκδώσει έως σήμερα τρία βιβλία. Το πρώτο της βιβλίο μάλιστα το οποίο κυκλοφόρησε το 2004 με τίτλο “Μαθαίνω μουσική παίζοντας, τραγουδώντας και ζωγραφίζοντας” σε εκδόσεις Φίλιππου Νάκα, εγκρίθηκε από το Υπουργείο Παιδείας για τις σχολικές βιβλιοθήκες και το 2008 αγοράστηκε για 150 από αυτές. Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε την συνέντευξη που παραχώρησε η Ροδούλα Σερδάρη - Παπαϊωάννου στο ηλεκτρονικό περιοδικό "Ανθρώπων Έργα". Μια συνέντευξη για την οποία την ευχαριστούμε πολύ. Εμείς τις ευχόμαστε καλή επιτυχία στο συγγραφικό της έργο.

Το άγγιγμα

Τίτλος: Το άγγιγμα

Συγγραφέας: Έκτορας Δέλτα

Σελίδες: 230

Εκδόσεις: Αγγελάκη

Ο βαθύς άγριος ωκεανός απλωνόταν μπροστά του, γκρίζος και απειλητικός. Άναψε ένα τσιγάρο και φύσηξε με λύπη τον καπνό χαζεύοντας τον, πριν χαθεί για πάντα στον συννεφιασμένο ουρανό σαν παιδική ανάμνηση.Ο παγωμένος αέρας είχε από ώρα στεγνώσει τα δάκρυα στο κουρασμένο του πρόσωπο. Τα χέρια του όμως έτρεμαν ακόμα από οργή. Πως φτάσαμε ως εδώ, αναρωτήθηκε ξανά. Πως φτάσαμε ως εδώ…

Για μία στιγμή σκέφτηκε να βάλει ένα τέλος σε όλα αυτά. Το μόνο που χρειαζόταν να κάνει, ήταν ένα βήμα… Ένα βήμα στο κενό. Ίσως να ήταν καλύτερα έτσι. Είχε χάσει τα πάντα. Είχε χάσει εκείνη. Ένιωσε όμως πάλι το μίσος μέσα του να θεριεύει, να τον καίει ζωντανό. Ένα μίσος που τρεφόταν λαίμαργα από το κουφάρι της αγάπης που κάποτε ένιωθε. 

Η βαθιά τρομακτική φωνή δόνησε το μυαλό του για μία ακόμα φορά, «Σπάστην, μικρό όμορφο αγόρι… Σπάστην και θα λυτρωθείς». Γύρισε την πλάτη του στην μανιασμένη θάλασσα και σφίγγοντας με λύσσα τις γροθιές του χάθηκε στην παγωμένη νύχτα. 

Πως μπορείς να αντιμετωπίσεις έναν εχθρό, που δεν γνωρίζει από οίκτο. Πως μπορείς να πολεμήσεις ένα πλάσμα, φτιαγμένο από οδύνη και σκοτάδι. Πως μπορείς να νικήσεις αυτό που ζει μέσα σου…